Το πολιτικό κόστος και η δημόσια ζημία

[IMG]http://img403.**************/img403/5572/digitalhc.jpg[/IMG]
Στα 300 εκατ. ευρώ ανέρχεται τελικά η αξία του ψηφιακού μερίσματος, σύμφωνα με την πρόσφατη ειδησεογραφία. Πρόκειται για ποσό το οποίο θα εισπράξει το κράτος από την αξιοποίηση του εθνικού πόρου των συχνοτήτων, στην προσπάθειά του να συμπληρώσει το ταμείο σε μια περίοδο με μεγάλες ανάγκες.

Η είσοδος της τεχνολογίας των ψηφιακών εκπομπών θα δώσει τη δυνατότητα με τη χρήση λιγότερων συχνοτήτων, να εκπέμπουν οι ίδιοι ή και περισσότεροι τηλεοπτικοί σταθμοί από αυτούς που εκπέμπουν σήμερα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα μέρος συχνοτήτων να μείνει διαθέσιμο για αξιοποίηση από άλλες ψηφιακές υπηρεσίες, όπως υπηρεσίες τηλεϊατρικής, διάφορες υπηρεσίες ενημέρωσης, υπηρεσίες ασύρματου Ιντερνετ κ.λπ. Αυτό είναι το ψηφιακό μέρισμα. Λιγότερο κόστος, περισσότερη υπηρεσία για τον πολίτη.

Η αξιοποίηση του φάσματος (για τις τηλεοπτικές υπηρεσίες, τις υπηρεσίες κινητής τηλεφωνίας και τις λοιπές ασύρματες υπηρεσίες) διαφημίστηκε τα προηγούμενα χρόνια ως μια σημαντική πηγή από την οποία το κράτος θα αντλούσε υψηλά έσοδα, πράγμα που θα είχε συμβεί αν οι διαδικασίες, είχαν ολοκληρωθεί στο χρόνο που θα έπρεπε. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η περίπτωση ενός συμπληρωματικού χώρου, του χώρου της κινητής τηλεφωνίας.

Οι άδειες της κινητής τηλεφωνίας ανανεώθηκαν για τους δικαιούχους πριν από λίγες μέρες έναντι 350 εκατ. ευρώ, ποσό υποπολλαπλάσιο σε σχέση με αυτό που αρχικά είχε εκτιμηθεί από τους αρμοδίους ότι θα αντλούσε το κράτος, αν η διαδικασία είχε ολοκληρωθεί 3 χρόνια πριν, για παράδειγμα.

Κατ' αντιστοιχία η αξία του ψηφιακού μερίσματος θα ήταν πολλαπλάσια, αν οι διαδικασίες είχαν ολοκληρωθεί την περίοδο που ετέθη το ζήτημα, περί το 2007-2008.

Οι γνώστες του χώρου, γνωρίζουν ότι η συζήτηση αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, εξαιτίας της άτυπης διαμάχης που υπήρξε μεταξύ των επιχειρήσεων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ και των επιχειρήσεων τηλεπικοινωνιών, για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο μερίδιο από τη νέα αγορά που πρόκειται να ανοίξει.

Το κράτος στη διαμάχη αυτή προτίμησε να μην πάρει θέση. Κάνοντας ουσιαστικά πίσω και αφήνοντας την ''κανονιστική δύναμη του πραγματικού'' να πάρει τα ηνία, απώλεσε το ρυθμιστικό ρόλο που οφείλει να έχει.

Πρώτα από όλα για να διασφαλίσει τον υγιή ανταγωνισμό μεταξύ επιχειρήσεων και να προστατέψει τους πολίτες. Κρατώντας αυτή τη στάση, ζημίωσε τον εαυτό του, δηλαδή όλους εμάς, προκειμένου -επί της ουσίας- οι εκάστοτε πολιτικοί προϊστάμενοι από τους οποίους πέρασε η αρμοδιότητα του θέματος, να μην υποστούν το πολιτικό κόστος που θα είχε μια σύγκρουση πρωτίστως με τον τηλεοπτικό και δευτερευόντως με τον τηλεπικοινωνιακό κόσμο.


πηγη